W czerwcu brałam udział w warsztacie „Art of Facilitation” z Miki Kashtan i choć już minęły całe wakacje, wiele wrażeń jest we mnie żywych. Najważniejsze było przeżycie i rozwiązanie konfliktu z ważną dla mnie osobą.
Tak się zdarzyło, że ta osoba zrobiła kilka drobnych rzeczy w trakcie warsztatu, które w sumie były dla mnie bardzo trudne. Przez jeden dzień podejmowałam różne działania, żeby sobie z moim napięciem poradzić. W końcu odważyłam się porozmawiać z nią. Było to dla mnie niewiarygodnie wyzwanie, bo w głowie huczały myśli, że przecież to były drobiazgi, że na pewno tego nie chciała, że przesadzam. Zaczęłam od podzielenia się lękiem, że stracę tę relację, jeżeli zacznę o tym rozmawiać. W odpowiedzi usłyszałam coś, co utkwiło mi w pamięci bardzo mocno. W tej relacji było już pęknięcie, ponieważ jest mi w niej trudno. Teraz mogę albo to zostawić i pęknięcie będzie się powiększać, albo spróbujemy to naprawić. Postanowiłam naprawić i podzieliłam się tym, jakie jej zachowanie było dla mnie trudne. I usłyszałam coś, co przyniosło mi ulgę – uznanie mojej perspektywy tej sytuacji. Powiedziała, że nie ma teraz znaczenia jej intencja, ważne jest, że to było dla mnie trudne. Nic więcej nie było potrzebne, całe napięcie zniknęło, a relacja była naprawiona, bo zostałam dostrzeżona i moje przeżycia nie zostały ocenione.
Chcę pamiętać, o tym, że moje działanie nawet z najlepszą intencją może komuś sprawić przykrość i gdy ktoś się dzieli ze mną swoim odbiorem sytuacji, nie odpowiadać odruchowo, że nie chciałam tego, że to nie było moją intencją. Zamiast tego odsunąć na bok na chwilę moją perspektywę i posłuchać drugiej osoby, jak to było dla niej, co było w tym trudnego. A potem podzielić się swoją perspektywą i razem poszukać tego, co można zrobić inaczej następnym razem.
Magda Barańska
STREFA POROZUMIENIA 
1 Comment