„Rzeczywistość jest niczym więcej niż iluzją, aczkolwiek bardzo uporczywą.”
Albert Einstein
Kiedy prowadzę mediację doświadczam tego, co być może chciał wyrazić Albert Einstein. Strony przychodzące na mediację są dość mocno ugruntowane w rzeczywistości. W ich wersji rzeczywistości. „To on jest winien!”; „To ona nawaliła.”
A rzeczywistość jest tylko naszą interpretacją. W jakimś sensie iluzją. Natomiast nie jest iluzją to, co czuliśmy czy czujemy lub jakie mamy potrzeby*. Dlatego w czasie mediacji pojawia się ta często ukryta rzeczywistość każdej ze stron. Pod oskarżeniami pojawia się uczucie smutku i potrzeby kontaktu i bycia widzianym/widzianą. Pod oczekiwaniami pojawia się uczucie bezsilności i potrzeby wsparcia i akceptacji. Tworzy się współdzielona, lepiej rozumiana rzeczywistość. I z tej przestrzeni mogą pojawiać się rozwiązania, które mają szanse na realizację.
Nierzadko jest to proces powolny i burzliwy, przechodzący przez etapy złości, frustracji jak i opłakiwania. Czasami kończy się jednak świętowaniem. To nie znaczy, iż rozwiązania jest taki, o jakim strony myślały przychodząc. Weźmy przykład pewnej pary.
Jedna ze stron przyszła z nadzieją, iż partner zmieni zdanie i nie zakończy związku. Tak się nie stało. Partnerka powiedziała „nie” związkowi, jednak mogła trwać nadal relacja, a w niej jej strony w poczuciu większego zrozumienia i słuchania będą mogły nadal zajmować się dziećmi w sposób, zapewniający im poczucie stabilności i bezpieczeństwa.
Mediacje nie są czarodziejską różdżką. Są spotkaniem ludzi z ich iluzorycznymi rzeczywistościami i z prawdziwymi uczuciami i potrzebami.
* mówię u o potrzebach w znaczeniu, w jakim przedstawiał je Marshall B. Rosenberg, twórca Porozumienia bez Przemocy – jako uniwersalnej energii, którą współdzielimy ze wszystkimi ludźmi na świecie bez względu na ich kulturę, kolor skóry czy wychowanie.
STREFA POROZUMIENIA 
